در این نوشتار، فرضیة قیصر امینپور دربارة بازگشت شعرا به کودکی در اشعار سهراب سپهری، از شاعران بزرگ معاصر، به بوتة آزمایش گذاشته میشود. امینپور در شعر و کودکی با استناد به برخی نقطهنظرهای «ژان پیاژه»، روانشناس معروف سوئیسی، در اثبات این مطلب میکوشد که شعر نوعی بازگشت به کودکی است. او در کتابش، پس از بیان و توضیح مراحل تحول شناخت کودک از دیدگاه پیاژه و شرح ویژگیهای عمدة تفکر و رفتار کودک، نمونههایی از اشعار شاعران عصر گذشته و معاصر را ذکر کرده ویژگیهای تفکر کودکانه را در آنها بازمیکاود. این نوشتة پژوهشی که در آن، یافتهها به شکل توصیفی ـ تحلیلی ارائه میشود، نشاندهندة آن است که نظریة امینپور دربارة اشعار سهراب سپهری کاملاً صدق میکند و جلوههای گوناگون و شاعرانة کودکی در سرودههای این شاعر معاصر بهوضوح مشاهده میشود.